Podmiot zobowiązany do ponoszenia opłaty targowej

W sytuacji gdy przy dokonywaniu sprzedaży współdziała w różnym charakterze kilka podmiotów, tylko jeden z nich może być obciążony opłatą targową.

STAN FAKTYCZNY:

Od czerwca do sierpnia 2015 r. spółka prowadziła sprzedaż odzieży na działce niebędącej jej własnością. Zajmując powierzchnię powyżej 100 m², spółka odmawiała uiszczenia opłaty targowej wynoszącej 250 zł dziennie, powołując się na porozumienie zawarte z osobą fizyczną, która miała tej sprzedaży dokonywać.

W związku z odmową uiszczenia opłaty targowej, postanowieniem z dnia 16 czerwca 2015 r. wójt gminy wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia spółce wysokości zobowiązania z tytułu opłaty targowej. Po przeanalizowaniu dokumentów wójt uznał, że sprzedaży dokonywała spółka i określił jej zobowiązanie z tytułu opłaty targowej w wysokości 38.000 zł. Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie, powołał się na postanowienia "porozumienia", wywodząc z nich, że osoba fizyczna nie zawierała umów sprzedaży na swój rachunek i ryzyko - jako sprzedawca rzeczy powierzonej, a jedynie umożliwiała osobom fizycznym zawieranie umów sprzedaży ze spółką. SKO utrzymało w mocy decyzję wójta.

Spółka nie zgodziła się z decyzją SKO i skierowała sprawę do WSA. W ocenie Sądu zobowiązanym do uiszczenia opłaty targowej jest podmiot dokonujący czynności powodującej powstanie obowiązku podatkowego, w rozpatrywanym przypadku - sprzedaży.

W skardze kasacyjnej spółka zaskarżyła wyrok w całości, zarzucając Sądowi zawężającą interpretację przepisów o podatkach i opłatach lokalnych.

SĄD ORZEKŁ:

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż skarga kasacyjna jest niezasadna.

Uznał, że w rozpoznawanej sprawie organy podatkowe oraz sąd pierwszej instancji prawidłowo uznały spółkę za podmiot dokonujący sprzedaży, a co za tym idzie - za podmiot zobowiązany do uiszczenia opłaty targowej. W myśl art. 535 K.c., przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Jak więc wynika z przytoczonego przepisu, do elementów przedmiotowo istotnych umowy sprzedaży należy przeniesienie własności rzeczy, a tę zdolność posiadała jedynie spółka, jako właściciel rzeczy. Tylko ona mogła w tym układzie dokonać sprzedaży. Taki charakter działania spółki potwierdzają również dowody dokonanej sprzedaży - paragony, które były wystawiane przez spółkę z wykorzystaniem zarejestrowanych na nią kas fiskalnych. Z paragonów tych wynikało, że dla kupującego stroną zawartej przez niego umowy była spółka. Ona więc, a nie osoba fizyczna, była zobowiązana do ponoszenia opłaty targowej. Rola osoby fizycznej polegała na pośredniczeniu przy dokonywaniu sprzedaży, za co zgodnie z postanowieniami tej umowy otrzymywała od spółki stosowną prowizję. W związku z powyższym NSA za niezasadne uznał zarzuty skargi kasacyjnej, w których spółka kwestionowała uznanie jej za podatnika w zakresie opłaty targowej.

(wyrok NSA w Warszawie z dnia 12 stycznia 2017 r., sygn. akt II FSK 2349/16)